‘We wilden graag een zielig kindje in een rolstoel, maar helaas hebben we dat niet.’ Eduard en Sylvia Mos uit Scherpenzeel zijn erg teleurgesteld in hun zoon Martijn, omdat er eigenlijk niets op hem aan te merken is. ‘En het erge is dat hij ook nergens in uitblinkt’, vertelt vader Eduard teleurgesteld.
De 14-jarige Martijn Mos gebruikt geen drugs, zit op voetbal (‘Maar dat kan hij ook niet echt goed’, zegt vader Eduard), gaat naar de havo, heeft geen zogenaamde rugzakjes, geen psychologische hulp of problemen, geen bijles nodig, geen medicatie, geen chronische ziekte, geen handicaps, is hetero, blank, spijbelt niet, wordt niet gepest, heeft een paar goede vrienden die ook geen rare dingen doen, zijn licht op zijn fiets doet het, hij vindt top 40-muziek wel fijn, leest af en toe een boek en heeft een bijbaan.
Niks speciaals
‘Dus het is heel erg, maar er is echt niks speciaals aan hem’, zegt Sylvia, ‘Dus we kunnen ook geen crowdfunding voor hem starten voor een nieuwe rolstoel, waardoor we op vakantie kunnen als er geld overblijft.’ ‘En we komen ook niet op tv ofzo’, zegt Eduard, ‘En hij wilde ook al geen drugs gebruiken, zelfs niet toen we dat speciaal voor hem gekocht hadden. Dus het programma Verslaafd is ook al geen optie.’
De ouders hadden even nog hoop dat hun doodgewone zoon naar het vmbo zou gaan om zo toch ergens in te falen, maar ook dat ging niet door. ‘Nee, dus hij is ook niet echt mislukt, zoals die vmbo-klantjes, want dat doet het ook altijd goed in de media, of om geld binnen te harken’, zegt Eduard, ‘Maar ja, er is nu eigenlijk niks om trots op te zijn bij hem. Echt het prototype van de grauwe middelmaat. We zouden hem zo inruilen voor een zielig kindje in een rolstoel. Maar ja, dat mag helaas niet.’ Dus nu leggen ze zich er maar bij neer: hun zoon zal zijn ouders nooit beroemd maken. ‘En dat is dus echt heel erg’, vindt moeder Sylvia, ‘Want waar zijn kinderen anders goed voor? Nu kost hij alleen maar geld, en het levert niks op. Nul. Nada.’